A taki mój Kaprys!

Strych mojego rodzinnego domu krył jeszcze jeden skarb, o którym długo myślałam. Zastanawiałam się gdzie by fajnie wyglądał i w jaki sposób go odświeżyć. Jaki mu dać kolory, a może i wzory... Najpierw myślałam o  bieli, potem o turkusie, a może raczej o butelkowej zieleni. Żaden z tych pomysłów nie był na tyle dobry, aby wejść na strych i zaprać dziadkowy Kaprys. 

Więc stał i kurzył się dalej. No ale był taki czas, że miałam co zrobić ze swoją kreatywnością, a ręce aż mnie prosiły o jakiegoś Grata do roboty. Przyciągnęłam więc Kaprys do siebie i zaczęłam dumać co, gdzie i jak. 

Jest to kolejna sentymentalna pamiątka w moim domu. Kredens po babci mojego męża, potem komoda po prababci męża i teraz radioodbiornik mojego dziadka. Gdyby te rzeczy potrafiły mówić, opowiedziałyby zapewne wiele wzruszających historii naszych rodzin. Są one też stałymi pretekstami do wspomnień. Mój teść widząc komodę w salonie mówi: " Babcia trzymała w tych szufladach widelce i takie różne do kuchni" . Wiele osób widząc kredens wspomina babcię Genię, ja sama spoglądając na niego przypominam sobie styczniowe imieniny babci w jej starym domu. A moja mama kiedy widzi radio Kaprys wspomina, że była to pierwsza rzecz jaką dziadek kupił do naszego rodzinnego domu gdy założono w nim prąd. Teraz widząc te radio wyobrażam sobie jak mój dziadek pochyla się nad nim i szuka Wolnej Europy. 

Niestety radio dzisiaj może pełnić jedynie funkcje dekoracyjne. Nie da się go ponownie uruchomić. Części w środku są pordzewiałe i połamane. Więc niech zdobi gabinet. Pomysł na jego stylizacje przyszedł sam, doszłam do wniosku że do twarzy mu będzie w czerni. Pracy przy nim było niewiele. Wystarczyło zeszlifować łuszczącą się warstwę farby, umyć całość i pomalować. 

Jak widzicie radio u progu swojego życia dostało nogi! Skoro radio nie będzie działać niech będzie stolikiem. Dzięki maleńkiej puszce czarnej farby  i czterem nogom zamówionym u stolarza uratowałam kolejną rodzinną pamiątkę. Mam kolejny mebel z duszą, co niezmiernie mnie cieszy!